Ons Chinese leventje..
Door: Jel en El
Blijf op de hoogte en volg Ellen en Jelle
30 April 2010 | China, Guangzhou
Het eerste bericht geschreven vanuit ons pand!
We zitten hier nu achter ons bureau, met telefoons, nietmachines, rekenmachines, pennen, white board, printer en fotostudio. Alles er op en er aan dus.
S. zit nu tegen over mij druk te babbelen aan de telefoon, wat gaat dat toch snel zeg!
Ze werkt sinds 16 April voor ons en we zijn ontzettend blij met haar. Wat een regeltante is het ook. Als er leveranciers komen, spullen worden gebracht, machines moeten worden gekocht, staat ze daar met haar vinger te wijzen en te schreeuwen. Pittig hoor. Maar zo moet dat blijkbaar hier. Heel handig dus, een echte Chinees in dienst. En voor ons voelt het natuurlijk ook helemaal officieel. Onze eerste werknemer! Ik ben vooral bezig met haar in te werken en Jelle is veel buiten de deur en regelt nog allerlei praktische zaken. Het inwerken is behoorlijk lastig. Want hoe leg je iemand de werking van het systeem uit als ze de zin “What are you going to do this weekend”, nog niet eens begrijpt. Geduld is een schone zaak.
Een aantal weken geleden voordat ze begon, kwam S naar ons toe. Ze had iets belangrijks te melden. Samen met haar man (hij denkt dat hij een goede tolk is, maar zijn Engels is nog slechter dan dat van haar) wilden ze afspreken in de KFC. Wij zagen ons al zitten onder de felle lampen, geschreeuw om ons heen. “Nee, kom maar bij ons thuis”, was ons antwoord.
Nou dat was wat. Daar kwamen ze samen aan met een bak vol fruit als cadeau voor ons.
‘Xie Xie’!
De schoenen gingen uit en we luisterden aandachtig naar S haar mededeling, op onze fijne houten banken natuurlijk (binnenkort toch maar eens een nieuwe kopen).
Ze wilde vooral vertellen hoe loyaal ze naar ons toe wilde zijn en dat ze alles zou doen om het werk tot een succes te maken. Nou mooi! Maarrr.. wat was nou dat super belangrijke wat je ons wilde vertellen? Oh, dat was het! Het is erg belangrijk hier om dat soort dingen te melden voor het zaken doen en we namen het dus ook erg serieus. “Bienies (Business) is Bienies”, zei haar man. Echt onverstaanbaar als hij Engels begint te praten. Maar wel schattig.
Verder leiden we ons leventje. We zwaaien naar bekenden op straat. Ontdekken nog elke week nieuwe restaurantjes. Gaan naar de kapper, met 45 min massage erbij voor 5 euro! Stappen op onze fiets en als deze kapot is laten we hem gewoon op straat maken voor 10 cent.
Hoe ingeburgerd zijn wij!
Ik ben net terug van het ziekenhuis, even een bloed testje laten doen. Al een aantal weken niet zo lekker dus daar wilde ik even naar laten kijken. In eerste instantie dacht ik nog dat we naar het nieuwe vrouwenziekenhuis gingen. Maar nee, we gingen naar de dokter van C.
Vanuit het kantoor liepen we naar het ziekenhuis, gearmd. C mag me blijkbaar graag en houdt me dan ook graag vast als we samen ergens lopen. Misschien ook interessant voor haar want echt iedereen kijkt dan! Eenmaal binnen was het een groot kippenhok. Iedereen schreeuwde door elkaar heen, het was warm, er werd verbouwd en overal zag ik mensen gewoon voor mijn neus geholpen worden. C bracht mij naar een kamertje. “The best doctor in Town!” Maar daar werd ik niet mee gerust gesteld. In het kamertje stonden 6 andere vrouwen voor ons, maar die vond C niet belangrijk. Met een aantal elleboog duwtjes stonden we ineens vooraan. Een licht gevoel van schaamte kwam bij mij naar boven en met een lief lachje (hopelijk werkte het) naar iedereen liep ik toch maar achter C aan. Terwijl ze mijn klachten in de schoot van de dokter wierp (en dus ook in die van alle mensen erom heen) begon iedereen tegen de dokter te praten. Ondertussen werd er een echo van mijn hoogzwangere buurvrouw onder mijn neus gedrukt. “I think this is not mine”, grapte ik tegen C. Die lag vervolgens bijna op de grond lag van het lachen, ook weer wat overdreven (makkelijk publiek). Ik kon bijna mijn lach niet inhouden, hoe ik daar zat, jammer dat ik het niet kon filmen. Bizar ook hoe je gewoon met dossiers van andere patiënten half op je schoot zit. De tekens zijn voor mij een raadsel, maar C zat aandachtig te bladeren door het medicijnen lijstje van het meisje achter ons.
Toen naar boven, bloed geprikt. Maar eerst natuurlijk goed gecheckt of de naalden nieuw waren en uit de verpakking kwamen. Dat ging allemaal goed. Hierna mocht ik met mijn eigen buisjes bloed in de hand ze even zelf naar de andere afdeling brengen. Terug in de wachtkamer, waar Jelle zat, moest ik even bijkomen van wat er zich in de laatste 10 minuten had afgespeeld. Maar niks bijzonders gevonden, ik moet gewoon rustig aan doen en heb waarschijnlijk last van de lucht en de omstandigheden hier. Komt goed!
Een tijdje geleden hebben we in Hong Kong de 10.000 Buddha’s Temple bezocht. Wow, echt gaaf! Buddha’s overal! Een zware trip omhoog, maar dan hadden we ook wat. Heel bijzonder. Volgens David was het een kleine tempel, maar dat begrepen wij niet helemaal. Super groot!
Verder.. Ja.. is het zelfs hier normaal dus hebben we echt minder te vertellen dan vorig jaar.
Dus hier laat ik het dan ook weer bij! Back to work, even lunchen thuis met Jel en genieten van het weekend. Want vermoeiender dan vorig jaar is het wel en wat rustiger aan doen in het weekend is echt wel nodig. We zijn elke dag druk en het leven tussen de Chinezen vergt veel meer van ons, dan het leven in de luxe tuin van vorig jaar.
Happy Queensday iedereen, wij doen volgend jaar weer mee!
Dikke kus..
J&E
We zitten hier nu achter ons bureau, met telefoons, nietmachines, rekenmachines, pennen, white board, printer en fotostudio. Alles er op en er aan dus.
S. zit nu tegen over mij druk te babbelen aan de telefoon, wat gaat dat toch snel zeg!
Ze werkt sinds 16 April voor ons en we zijn ontzettend blij met haar. Wat een regeltante is het ook. Als er leveranciers komen, spullen worden gebracht, machines moeten worden gekocht, staat ze daar met haar vinger te wijzen en te schreeuwen. Pittig hoor. Maar zo moet dat blijkbaar hier. Heel handig dus, een echte Chinees in dienst. En voor ons voelt het natuurlijk ook helemaal officieel. Onze eerste werknemer! Ik ben vooral bezig met haar in te werken en Jelle is veel buiten de deur en regelt nog allerlei praktische zaken. Het inwerken is behoorlijk lastig. Want hoe leg je iemand de werking van het systeem uit als ze de zin “What are you going to do this weekend”, nog niet eens begrijpt. Geduld is een schone zaak.
Een aantal weken geleden voordat ze begon, kwam S naar ons toe. Ze had iets belangrijks te melden. Samen met haar man (hij denkt dat hij een goede tolk is, maar zijn Engels is nog slechter dan dat van haar) wilden ze afspreken in de KFC. Wij zagen ons al zitten onder de felle lampen, geschreeuw om ons heen. “Nee, kom maar bij ons thuis”, was ons antwoord.
Nou dat was wat. Daar kwamen ze samen aan met een bak vol fruit als cadeau voor ons.
‘Xie Xie’!
De schoenen gingen uit en we luisterden aandachtig naar S haar mededeling, op onze fijne houten banken natuurlijk (binnenkort toch maar eens een nieuwe kopen).
Ze wilde vooral vertellen hoe loyaal ze naar ons toe wilde zijn en dat ze alles zou doen om het werk tot een succes te maken. Nou mooi! Maarrr.. wat was nou dat super belangrijke wat je ons wilde vertellen? Oh, dat was het! Het is erg belangrijk hier om dat soort dingen te melden voor het zaken doen en we namen het dus ook erg serieus. “Bienies (Business) is Bienies”, zei haar man. Echt onverstaanbaar als hij Engels begint te praten. Maar wel schattig.
Verder leiden we ons leventje. We zwaaien naar bekenden op straat. Ontdekken nog elke week nieuwe restaurantjes. Gaan naar de kapper, met 45 min massage erbij voor 5 euro! Stappen op onze fiets en als deze kapot is laten we hem gewoon op straat maken voor 10 cent.
Hoe ingeburgerd zijn wij!
Ik ben net terug van het ziekenhuis, even een bloed testje laten doen. Al een aantal weken niet zo lekker dus daar wilde ik even naar laten kijken. In eerste instantie dacht ik nog dat we naar het nieuwe vrouwenziekenhuis gingen. Maar nee, we gingen naar de dokter van C.
Vanuit het kantoor liepen we naar het ziekenhuis, gearmd. C mag me blijkbaar graag en houdt me dan ook graag vast als we samen ergens lopen. Misschien ook interessant voor haar want echt iedereen kijkt dan! Eenmaal binnen was het een groot kippenhok. Iedereen schreeuwde door elkaar heen, het was warm, er werd verbouwd en overal zag ik mensen gewoon voor mijn neus geholpen worden. C bracht mij naar een kamertje. “The best doctor in Town!” Maar daar werd ik niet mee gerust gesteld. In het kamertje stonden 6 andere vrouwen voor ons, maar die vond C niet belangrijk. Met een aantal elleboog duwtjes stonden we ineens vooraan. Een licht gevoel van schaamte kwam bij mij naar boven en met een lief lachje (hopelijk werkte het) naar iedereen liep ik toch maar achter C aan. Terwijl ze mijn klachten in de schoot van de dokter wierp (en dus ook in die van alle mensen erom heen) begon iedereen tegen de dokter te praten. Ondertussen werd er een echo van mijn hoogzwangere buurvrouw onder mijn neus gedrukt. “I think this is not mine”, grapte ik tegen C. Die lag vervolgens bijna op de grond lag van het lachen, ook weer wat overdreven (makkelijk publiek). Ik kon bijna mijn lach niet inhouden, hoe ik daar zat, jammer dat ik het niet kon filmen. Bizar ook hoe je gewoon met dossiers van andere patiënten half op je schoot zit. De tekens zijn voor mij een raadsel, maar C zat aandachtig te bladeren door het medicijnen lijstje van het meisje achter ons.
Toen naar boven, bloed geprikt. Maar eerst natuurlijk goed gecheckt of de naalden nieuw waren en uit de verpakking kwamen. Dat ging allemaal goed. Hierna mocht ik met mijn eigen buisjes bloed in de hand ze even zelf naar de andere afdeling brengen. Terug in de wachtkamer, waar Jelle zat, moest ik even bijkomen van wat er zich in de laatste 10 minuten had afgespeeld. Maar niks bijzonders gevonden, ik moet gewoon rustig aan doen en heb waarschijnlijk last van de lucht en de omstandigheden hier. Komt goed!
Een tijdje geleden hebben we in Hong Kong de 10.000 Buddha’s Temple bezocht. Wow, echt gaaf! Buddha’s overal! Een zware trip omhoog, maar dan hadden we ook wat. Heel bijzonder. Volgens David was het een kleine tempel, maar dat begrepen wij niet helemaal. Super groot!
Verder.. Ja.. is het zelfs hier normaal dus hebben we echt minder te vertellen dan vorig jaar.
Dus hier laat ik het dan ook weer bij! Back to work, even lunchen thuis met Jel en genieten van het weekend. Want vermoeiender dan vorig jaar is het wel en wat rustiger aan doen in het weekend is echt wel nodig. We zijn elke dag druk en het leven tussen de Chinezen vergt veel meer van ons, dan het leven in de luxe tuin van vorig jaar.
Happy Queensday iedereen, wij doen volgend jaar weer mee!
Dikke kus..
J&E
-
30 April 2010 - 12:38
Mama Bya:
Jeetje, wat een verhaal weer! Schitterend zoals het verteld wordt. Ik zie het zo voor me. Mooie/leuke foto's weer.
Queensday begon slecht, maar nu komt de zon door. Toch maar even op pad dus.
Misschien is Nico aan het zingen. We zien wel.
Kus (mama) Bya
-
30 April 2010 - 16:31
Tessa:
Leuk verhaal weer natuurlijk! Looking forward to see you again, xxxxxxxxxxxxx -
30 April 2010 - 17:00
Carla Van Beelen:
Geniet elke keer van je amusante tekst.
Indrukwekkend al die vele boeddha's.
Zou de hoeveelheid beelden helpen?
Liefs en een kus, Carla -
01 Mei 2010 - 06:15
Joerik:
Werkse!! -
01 Mei 2010 - 06:48
Lise:
Hoi beiden,
Wat een mooie verhalen weer! Klinkt inderdaad of jullie meer met het gewone leven meedoen! Wat een ervaring. Geniet!
Lieve groet,
Lise -
01 Mei 2010 - 11:26
Rob:
Het mag dan bijna normaal zijn voor jullie, maar na het zien van de geweldige foto's kreeg ik weer accuut zin om in het vliegtuig te stappen.
Nou ja, eerst vrijdag maar even naar de bergen, de stranden, de zon, de choriatiki en de retsina van Zuid-Kreta...
Beb trouwens nu toch weer een zooi mooie lp's binnen! Kunnen die ook niet op die website van jullie? Maken we er een Chinese Bol.Com van, ok?
xxx -
01 Mei 2010 - 13:15
Saskia:
Prachtige foto's weer !
Wat een superdruk leven zeg ! 10 cent voor de fietsenmaker !!Ik was vorige week weer eens € 35 kwijt ! Haha !
Ben benieuwd naar jullie volgende verhaal ! Ellen je moet je verhaaltjes verkopen aan Libelle of zo joh ! Echt geweldig ! -
01 Mei 2010 - 20:31
(schoon)zusje:
Komen jullie nog wel terug???!!
Ik mis jullie een beetje..
Maar wat een super leuke verhalen!Zag je al helemaal zitten ell is dat ziekenhuis;)
Dikke kus! -
02 Mei 2010 - 15:58
Aziez:
Haha kapper ook gwn midden op de stoep met opgehangen spiegel;p -
02 Mei 2010 - 17:42
Martijn:
Wat is het toch fantastisch wat jullie allemaal meemaken! Geniet er van en haal er het optimale uit!!! -
03 Mei 2010 - 08:52
Leonie:
Wat weer een leuk verhaal om te lezen! En wat een belevenis naar een Chinees ziekenhuis.. Veel plezier nog!
Groetjes Leonie -
03 Mei 2010 - 09:11
Amanda:
Heerlijk je verhaaltje en de geweldige fotos!!!! Genietze met zn twee!!
dikke lebber! -
06 Mei 2010 - 19:09
Renee En Nico:
hoi lieve el en jel
weer genoten van je mooie verhalen. wat beleven jullie weer veel zeg. xxxx -
06 Mei 2010 - 20:05
Mirjam:
Hoop te zien tijdens een fietstochtje! Alleen een stukje fietsen is al een hele belevenis.
Jullie hebben al een hoop voor elkaar gekregen voor de zaak. Wat een avontuur Ellen in het ziekenhuis maar ik lees geen oplossing voor je probleem!
Probeer snel weer te bellen.
XXX (schoon)mama -
15 Mei 2010 - 09:33
Kathe:
Hoi luitjes
Eindelijk even tijd voor een reactie op weer een erg leuk verhaal.
Geniet nog maar goed van het aparte leven dat jullie daar lijden.
Liefs Kathe
-
17 Mei 2010 - 10:37
Lisa Ong:
Wat schrijf je toch ook heerlijk!! Leuk verhaal! Heel herkenbaar! Leuke foto's ook! Veel bekende kiekjes tussendoor! :) -
21 Mei 2010 - 15:55
Celia En Henk:
Lieve luitjes,
Genieten elke keer weer van jullie bijzondere verhalen.
Vandaag even op Het Bildt geweest (Ceel) blijft allemaal zo dicht bij en lijkt ook weer zover weg; zelfde weer, zelfde omgeving en toch alles anders! Samen delen is op afstand wat lastig maar blijft hetzelfde.
Denken aan jou (jullie) nog veel plezier daar en tot schrijfs.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
